ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΗΤΣΟΥ
«Ο κίτρινος στρατιώτης»
Καστανιώτης, σελ. 296
Διάβασα ότι «Ο κίτρινος στρατιώτης» είναι ένα κείμενο εμπνευσμένο από την οικογενειακή ιστορία
του συγγραφέα, μιάς και αναφέρεται στον πατέρα του. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι υπάρχει η
φωτογραφία του πατέρα του στο εξώφυλλο.
Ο Ανδρέας Μήτσου μιλώντας για το βιβλίο του, αναφέρει ότι : «περιγράφω ένα αλλόκοτο, ένα σαλό άτομο, το οποίο είναι πανέμορφο, έχει θαυμάσια ναρκισσιστική θέση στον κόσμο και επειδή είναι σαλεμένος και όμορφος, προσλαμβάνει τον κόσμο ποιητικά. Πιστεύει ότι όλα είναι όπως τα βλέπει. Αυτός γεννιέται το ΄17, στρατεύεται το ΄40. Μπαίνοντας στον πόλεμο βιώνει όλες τις εμπειρίες, όλη τη φρίκη του πόλεμου, στην Ιταλία χάνει το χέρι του και το πόδι του. Γυρνώντας πίσω -τον είχαν
για νεκρό- τον παρασημοφορούν ως ήρωα και τελικά δεν τον αποδέχονται. Αυτός είναι περίπου μύθος και η πραγματικότητα. Ο πατέρας μου είχε χάσει χέρι και πόδι και δεν του έδιναν ούτε εκείνου σύνταξη. Πρίν περάσει από υγειονομική επιτροπή, πήρε μαζί του μια χειροβομβίδα να τους τινάξει στον αέρα και τελευταία στιγμή παρενέβη ένας βουλευτής, του έδωσαν τη σύνταξη και δεν έγινε το απονενοημένο διάβημα. Όμως το ότι ο πατέρας μου είχε μια τέτοια τρομακτική διάθεση ανατροπής της πραγματικότητας μου έκανε μεγάλο κλίκ. Σκέφτηκε ότι προκειμένου να ζήσει αξιοπρεπώς ήταν έτοιμος να τιναχτεί κι εκείνος στον αέρα. Όμως το κείμενο είναι μια ερωτική ιστορία που ψηλαφεί την έννοια του χρόνου, μια προσπάθεια αναμόχλευσης της έννοιας του Εμφυλίου. Το ιστορικό σκηνικό είναι πρόφαση της αφήγησης. Η ουσία είναι η υπαρξιακή αγωνία ενός παράταιρου να υπάρξει σε μια κοινωνία που μόνο με συμβάσεις λειτουργεί.»*
*Από τη συνέντευξη που έδωσε στην Μαριαλένα Σπυροπούλου για την Free Sunday
Συντακτική ομάδα: Σοφία Θεοφάνη