Ανοίγω το facebook και βλέπω υπενθύμιση ότι η φίλη της κόρης μου η Ελίνα έχει τα γενέθλια της. Της στέλνω λοιπόν Χρόνια Πολλά με μια πολύ ωραία e card! Μέχρι εδώ, όλα τέλεια καμωμένα. Όμως... δεν θυμόμουν ακριβώς τα πόσα κλείνει, αν είναι ίδια ηλικία με τη κόρη μου, δηλαδή 20 χρονών ή λίγο μεγαλύτερη…. και έκανα το λάθος να γράψω την “απαγορευμένη” ερώτηση: “Ελινάκι, πόσο χρονών γίνεσαι ; “….. Ο χαμός !!! Έλαβα e mail, τηλέφωνο στο κινητό… που τόλμησα η δύσμοιρη να ρωτήσω την ηλικία της ….. Είναι δυνατόν να κρύβουμε τα χρόνια μας; από τα είκοσι μας; ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ !!! Αποφάσισα να το …ψυχαναλύσω… γιατί για ψυχανάλυση είμαστε.
Γιατί κορίτσια; διαμαρτύρομαι… Ας δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι και όχι όπως το Life Style και η σημερινή «κουλτούρα» μας έχει «ψυχαναγκάσει»…. «Σε μια τυπική εβδομάδα, το μέσο άτομο εκτίθεται σε περισσότερες από 500 εικόνες «τέλειων» αντρών και γυναικών σε περιοδικά, εφημερίδες, γιγαντοαφίσες και στη τηλεόραση. Οι περισσότερες από αυτές τις εικόνες έχουν διαμορφωθεί με τη χρήση της τεχνολογίας, όπως αερογράφους, ενισχυμένο μακιγιάζ, βελτιώσεις με Ηλεκτρ. Υπολογιστή και ειδικά εφέ, και σπάνια δείχνουν το άτομο όπως πραγματικά είναι.» (από το βιβλίο «Όταν ο Αδάμ τα Τσούγκρισε με την Εύα» των Allan & Barbara Pease, εκδόσεις Δίοπτρα)
Η κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της, τα θετικά της και τα αρνητικά της:
Οι Πρώτες δύο Δεκαετίες: Τα “άγουρα χρόνια”
Ταραγμένες και ανασφαλής. Φιλομαθής, προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιες είμαστε, να αναπνεύσουμε με τα δικά μας πνευμόνια. Ζώντας σε ένα σπίτι με ασφάλεια, αλλά με τους τοίχους του να μας περιορίζουν γύρω-γύρω και να προσπαθούμε να ανοίξουμε τα παράθυρα για να δούμε τον κόσμο εκεί έξω με τα δικά μας – κατάδικα μας – μάτια. Προσπαθώντας να αποκτήσουμε τη προσωπική μας χροιά στις φωνητικές μας χορδές.
Η Τρίτη και Τέταρτη δεκαετία: Τα χρόνια της “ωρίμανσης”
Αγώνας για Επαγγελματική Καταξίωση, Δέσμευση (με γάμο ή όχι), Μητρότητα….. Οι γλυκόπικρες δεκαετίες. Απόγνωση, προσπάθεια να χωρέσουμε τις προσωπικές μας ανάγκες και τα πρέπει. Να ισορροπήσουμε ανάμεσα στη γυναίκα και στη μητέρα, στη γυναίκα και στην εργασία σ’ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Πρέπει να σταθώ καλή επαγγελματίας, καλή σύζυγος, καλή μάνα, καλή νοικοκυρά, καλή για όλους τους άλλους και για μας τι ;;;; κάτι λίγα ή τίποτα;
Η επίπονη πορεία που στο μυαλό ξεκαθαρίζουμε τις αξίες της ζωής, που στο σώμα αισθανόμαστε την απώλεια της σφιγηλότητας.
Οι επόμενες δεκαετίες: Η “ωριμότητα”
Είμαστε εμείς, για εμάς. Αγκαλιάζουμε τους εαυτούς μας. Αναλύουμε την πορεία μας, τα όνειρα μας. Είναι η νέα αρχή, δεν είναι η μέση. Έχουμε τη λαχτάρα να κάνουμε καινούργια πράγματα και αυτό είναι μια καινούργια ΝΕΟΤΗΤΑ με την ωρίμανση της εμπειρίας. Ποτέ δεν σταματάμε, ποτέ δεν το βάζουμε κάτω. Πρέπει να αλλάξουμε βέβαια κάποια πράγματα. Ξεχνάμε τις πλεξούδες, τα ροζ, τα κορδελάκια, τα κολάν ίσως… Βαφόμαστε λίγο περισσότερο, διακριτικά. Φροντίζουμε ακόμα περισσότερο το σώμα μας. Ασκούμαστε περισσότερο και τρεφόμαστε με προσοχή. Δεν συγχέουμε το καλλίγραμμο σώμα μας, με το νεανικό σώμα που είχαμε. Γινόμαστε πιο σικ, πιο σοφιστικέ, και βέβαια πιο θηλυκές γιατί έχουμε πια το ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΥΛ, τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. Έχουμε αυτοπεποίθηση και μια εσωτερική λάμψη που γοητεύει.
Ξέρουμε πια πως στη ζωή υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από το πόσες ρυτίδες έκφρασης έχεις!
Δύσκολο; Ίσως. Το «έχουμε» όμως, και μπορούμε! Τι λέτε;
Συντακτική ομάδα: Ρένα Σωτηρίου