Ανάμεσα σε βοριαδακια και βροχές έχει ξεμυτίσει κι αυτή η άνοιξη!!
Εαρινή ισημερία σήμερα και όλα αλλάζουν.
Κι αν δεν αλλάζουν θα τα αλλάξουμε εμείς!
Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί μπορούμε..
Εχει ξεμυτίσει δειλά δειλά μέσα από έναν χειμώνα που μοιάζει να μην έχει τέλος!
Λίγος ήλιος… Δειλά χαμογελά…
Αρκετά για να ανοίξεις τα παράθυρα και να αφήσεις τον φρέσκο αέρα να μπει μέσα..
Να μπει μέσα και να τα σαρώσει όλα…
Ηταν ένας δύσκολος ατέλειωτος χειμώνας και ο μόνος τρόπος για να ξεχαστεί, για να επουλωθούν οι πληγές που άφησε, είναι να μπει ο καθαρός αέρας και να τα σαρώσει όλα!!
Να φυσηξει και να καθαρίσει τις σκονες και τα σκουπίδια…
Να φυσηξει και να πάρει τις σκέψεις και να τις κάνει λέξεις…
Να πάρει τα όνειρα και να τα κάνει ζωή… Ετσι απλά!
Γιατί εντέλει ακόμα και τα δύσκολα απλά είναι!
Και τα πιο δύσκολα είναι αυτά που ξέρεις πως έχεις “χρεωθεί” εσύ…
Τα δικά σου λάθη… Οι δικές σου κηλίδες πάνω στην καθημερινότητα…
Και ξεκινάς το καθάρισμα… Ακριβώς από εκεί!
Από αυτά που μπορείς να καθαρίσεις εσύ μόνος…
Καθαρίζεις στιγμές, μνήμες, όνειρα και εφιάλτες και πας βήματα παρακάτω!
Κάποιοι θα μείνουν… Κάποιοι θα φύγουν…
Κάποιοι έχουν αντοχές στα δύσκολα, κάποιοι θα το βάλουν στα πόδια…
Ανοιξε τα παράθυρα κι ασε τον αέρα να μπει….
Ασε τον ήλιο να ζεστανει και… ασε το μέτρημα για το τέλος!
Δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα είναι η έκπληξη στη ζωή σου…
Άσε το μέτρημα γι’αργότερα!
Κι όσοι σε πρόδωσαν κι όσοι σ’αγάπησαν… εκεί θα είναι!
Άσε το μέτρημα και βγες… πρώτη μέρα της άνοιξης..
Και την άνοιξη δεν θα στην χαρίσει κανείς!
Μόνος σου θα την φτιάξεις… είναι μια έκπληξη αυτή η ζωή..
Και κυρίως… Δεν ξέρεις ποτέ θα γίνεις ΕΣΥ η έκπληξη της ζωής σου!
Της Σοφίας Παπαηλιάδου, αναπνοές