Στις μέρες μας κυριαρχεί η επιστροφή-συγκατοίκηση στο σπίτι των γονιών. Η οικονομική κρίση έχει φέρει κρίση σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Τα θέλω έχουν συμπιεστεί και πολλές φορές συναντώ ανθρώπους που τα θέλω τους έχουν θυσιαστεί στο βωμό της καθημερινής επιβίωσης.
Το Σάββατο βράδυ σε φιλικό σπίτι συνάντησα την Ιωάννα, οικονομικό σύμβουλο 34 ετών, παντρεμένη με δύο παιδιά. Μια οικονομική σύμβουλος που παραδέχεται τα δικά της λάθη. Η ίδια μου ζήτησε να σας διηγηθώ την ιστορία της.
« Είμαι μία οικονομική σύμβουλος η οποία έχω επενδύσει και έχω διαχειριστεί εκατομμύρια ευρώ για πελάτες μου. Επομένως γιατί εγώ, ο σύζυγός μου και τα δύο μας παιδιά μετακομίσαμε στο σπίτι του μπαμπά μου; Επειδή ζούσαμε πέρα από τις δυνατότητές μας και είχαμε παρασυρθεί.
Όπως τα παιδιά του τσαγκάρη κυκλοφορούν ξυπόλητα, έτσι κι εγώ ενώ λέω στους άλλους τι να κάνουν με τα εισοδήματά τους και τις αποταμιεύσεις τους, η δική μου οικογένεια δεν έχει αποταμιεύσεις και δεν υπολόγισε σωστά τα εισοδήματά της.
Η αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή στο σπίτι των γονιών μου, άρχισε όταν ο σύζυγός μου και εγώ αγοράσαμε δικό μας σπίτι το 2005. Σκεφτήκαμε ότι για να είμαστε «πραγματικοί ενήλικες» θα έπρεπε να αγοράσουμε ένα σπίτι. Η αγορά εκείνη την εποχή στα ύψη, εμείς στις τέσσερις προηγούμενες προσφορές δεν μπορούσαμε να ανταποκριθούμε.
Η απελπισία μας όμως, για να αγοράσουμε ένα σπίτι μας έκανε να ενεργήσουμε παράλογα.
Με τη χρήση όλων των αποταμιεύσεών μας δώσαμε ένα 5% προκαταβολή, όταν συμβουλεύω τους πελάτες μου να επανεπενδύουν σε πάγια στοιχεία, χρησιμοποιώντας το 5% των αποταμιεύσεών τους.
Ακολούθησαν οι δόσεις στην τράπεζα που έτρωγαν μέχρι 30% του καθαρού μηνιαίου εισοδήματός μας. Σημειωτέον ότι αυτό που προτείνω στους πελάτες μου, είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να είναι πάνω από 20%. Το δάνειό μας δε είχε διάρκεια 30 χρόνια.
Στα έξι χρόνια συν δύο μωρά που γεννήθηκαν αργότερα, τα μηνιαία έξοδα μας αυξήθηκαν σημαντικά, ενώ τα καθαρά έσοδά μας μειώθηκαν αρκετά. Για ένα χρόνο πέρασα τον παιδικό σταθμό των παιδιών μου, σε μια πιστωτική κάρτα και βλέποντας την περιστρεφόμενη χιονοστιβάδα του χρέους να έρχεται επάνω μας, κάτι έπρεπε να δώσουμε. Και αυτό ήταν η υπερηφάνεια μας. Δεν ήταν εύκολο… αλλά μέσα στο 2012 μετακομίσαμε.
Αν και μπορεί να χρειαστεί να δώ τον 75χρονο πατέρα μου με το εσώρουχό του, να κυκλοφορεί στο σπίτι, τουλάχιστον τα παιδιά μου… θα έχουν παπούτσια.»
Η ίδια πιστεύει πως είναι παράδειγμα προς αποφυγήν. Λειτούργησε παρορμητικά, έκανε λάθη, αλλά πήρε και μια «σκληρή» απόφαση. Οι περισσότεροι από εμάς ενδεχομένως να παλεύαμε ακόμη να συντηρήσουμε την αγορά του σπιτιού.
Εσείς τι θα κάνατε στη θέση της;